Yvon Eerland woont in een woongemeenschap Centraal Wonen aan de rand van Den Haag. Zij schrijft columns over haar leven op haar woonplek en haar liefde voor de natuur. In aflevering 8 van Groene Verhalen vertelt zij het verhaal ‘Actievoeren’.
Actievoeren
We hebben in onze woongemeenschap een prachtige grote tuin met grote bomen. Sommige mensen willen die bomen omkappen en dat lukt ze ook nog.
Het begon met de Esdoorn op het grasveld, die eerst onthoofd werd, wat ze snoeien noemden, en daarna zo gek en hard ging groeien dat hij er helemaal aan moest geloven. Na het kappen van de 3 etages hoge Den werd het me te veel. De volgende die nog aan een boom komt krijgt met mij te maken, was mijn credo. Nou ben ik niet zo’n vechter. Ik ging rustig mee staan huilen bij het afscheidsconcertje dat we gaven voor de Den. Vervolgens heb ik me aangesloten bij een strijdkoor zodat ik het actievoeren onder de knie zou krijgen. Maar ik werd meteen van het koor afgegooid omdat ik niet kan zingen. En dat is waar, maar is dat van belang? In het heetst van de strijd blèrt toch iedereen? Ik moest dus iets anders ondernemen.
Al snel gingen stemmen op over de Berk. Moest die niet omgehakt worden? Of op z’n minst gesnoeid? Serieus mensen, een gezonde Berk ga je niet snoeien. Die groeit daarna nog harder bij, in een hele rare vorm. Hadden we nu niets geleerd van de esdoorn? Dus het moment was gekomen om een actiegroep op te richten. Maar aangezien ik als kind alleen maar meegelopen heb in het massale protest tegen de kernwapens (‘Ban de bom’) had ik geen idee hoe je zoiets aanpakt in je eentje. Moest ik spandoeken maken? Of gaan staan schreeuwen in de tuin? Uiteindelijk ben ik politiek gaan bedrijven; Ik ben gaan lobbyen.
Nu is lobbyen eigenlijk een achterbakse manier van doen. Maar ja, nood breekt in dit geval mijn eigen stringente wetten. Ik stelde een opruiende mail op en zond die naar diegene waarvan ik dacht dat ze me zouden steunen. Actiegroep Redt de Berk (met dt om de gewichtigheid aan te dikken) werd langzaamaan groter en de dag brak aan dat we zouden vergaderen over de toekomst van de Berk. Ik had de door mijn groepsgenoten aangedragen redenen om niet te snoeien bijeen verzameld. In afwachting van wie er ook daadwerkelijk naar de vergadering zouden komen nam ik plaats in de kring. Iedereen kwam, met steunende energie. Toen moest ik mijn zegje doen. Ik was per slot van rekening niet voor niets aanvoerder. Nou, toen ik het woord kreeg ging ik tot mijn eigen verbazing niet actievoerderig praten. Ik heb de tegenpartij niet met de grond gelijk gemaakt. Had ook geen spandoek bij me. Nee, ik ging heel zacht maar indringend in volzinnen praten. En dat wist ik van tevoren echt niet. Iedereen zat op het puntje van zijn stoel, met gespitste oren, anders verstonden ze het niet. En op die manier is het ons gelukt de berk te redden. Vooral het argument van temperatuur verlagende eigenschappen in steeds heter wordende zomers deed het hem.
Degene die de Berk om wilde hebben kijkt mij nu niet meer aan, maar dat is het waard als ik dagelijks opkijk naar de als airconditioning fungerende boom. Redt den wereld, begint met uzelve. Dat is heel gewichtig.