Groene Verhalen 24 besluit met het lied Mens Durf te Leven. Het werd in 1917 geschreven door Dirk Witte en het is door vele artiesten gezongen, onder wie Louis Pisuisse, Ramses Shaffy, Wende en Huub van der Lubbe.
De strekking: bepaal zelf hoe je wilt leven. “Je kop in de hoogte, je neus in de wind. En lap aan je laars wat een ander ervan vindt”.
Mensen die duurzaam willen leven zullen vaak wel iets herkennen in de tekst. Wie consequente keuzes maakt krijgt vaak kritiek van mensen die het wat minder nauw nemen met hun verantwoordelijkheden.
Mens durf te leven
Je leeft maar heel kort, maar een enkele keer
En als je straks anders wilt, kun je niet meer
Mens durf te leven
Vraag niet elke dag van je korte bestaan:
Hoe hebben m’n pa en m’n grootpa gedaan?
Hoe doet er m’n neef en hoe doet er m’n vrind?
En wie weet, hoe of dat nou m’n buurman weer vindt?
En – wat heeft ‘Het Fatsoen’ voorgeschreven?
Mens, durf te leven!
De mensen bepalen de kleur van je das
De vorm van je hoed, en de snit van je jas
En – van je leven
Ze wijzen de paadjes, waarlangs je mag gaan
En roepen ‘o foei!’ als je even blijft staan
Ze kiezen je toekomst en kiezen je werk
Ze zoeken een kroeg voor je uit en een kerk
En wat j’aan de armen moet geven
Mens, is dat leven?
De mensen – ze schrijven je leefregels voor
Ze geven je raad en ze roepen in koor:
Zo moet je leven!
Met die mag je omgaan, maar die is te min
Met die moet je trouwen – al heb je geen zin
En daar moet je wonen, dat eist je fatsoen
En je wordt genegeerd als je ’t anders zou doen
Alsof je iets ergs had misdreven
Mens, is dat leven?
Het leven is heerlijk, het leven is mooi
Maar – vlieg uit in de lucht en kruip niet in een kooi
Mens, durf te leven
Je kop in de hoogte, je neus in de wind
En lap aan je laars hoe een ander het vindt
Hou een hart vol van warmte en van liefde in je borst
Maar wees op je vierkante meter een Vorst!
Wat je zoekt, kan geen ander je geven
Mens, durf te leven!
