Yvon Eerland woont in een woongemeenschap Centraal Wonen aan de rand van Den Haag. Zij schrijft columns over haar leven op haar woonplek en haar liefde voor de natuur. In aflevering 11 van Groene Verhalen vertelt zijn het verhaal ‘Meeuw’.
De vogels krijsen.
Het is herfst. De zon staat laag, daardoor kan ik het niet goed zien; Hij schijnt in mijn gezicht.
Ik kan nauwelijks zien wat er aan de hand is. Er vliegt iets groots boven de hoge bomen in het park.
Het is blauw. Een vliegtuig? Zo’n sportvliegtuigje? Die vliegt wel heel laag. Het is blauw met wit.
Het witte is een vogel zie ik nu. En dan dringt het tot me door. Het blauwe is een plastic tasje. Zo
eentje van de markt. Het is een ballon geworden die voortgetrokken wordt door een meeuw. Zijn ene poot zit er in verstrikt. Hij vliegt laag, want vliegen met zo’n zak achter je aan is natuurlijk heel moeilijk. Om hem heen zwermen kraaien die hem aanvallen. De kraaien krijsen. De meeuw vliegt door hun territorium. Hij kan niet stijgen. O wat zielig. En ik kan niets doen.
Ook Fabel mijn oppashond kijkt naar boven. Dan verdwijnen de vogels achter de bomen. “Kom Fabel, we gaan naar huis voor een kop thee.” Fabel sjokt achter me aan. Ik trek hem mee en ben wat van slag. Thuis maar even Hartgespan toevoegen aan de thee, dat is tegen nerveuze spanningen. Maar we komen niet ver als Fabel zo tegenwerkt. Ik voel me als de meeuw die de tas voortsleurt. Op de plaats maak ik ren pasjes om in te leiden dat we nu toch echt sneller gaan lopen. En ja, Fabel zet een draf in. Samen draven we naar huis.
De thee met een blaadje Hartgespan is bitter dus ik doe er wat sterrenmix bij. Fabel kruipt op de bank. Samen komen we bij. De meeuw blijft nog lang in mijn gedachten. We hebben al plastic soep in de oceanen en nu dus ook rondvliegend plastic. En de dieren worden de dupe. Als iedereen elke dag wat zwerfafval opraapt kost ons dat maar één keer bukken. Laten we dat doen. Hebben we meteen wat extra beweging.